Totaal aantal pageviews

vrijdag 3 juni 2011

Gelijke hersenhelften, gelijke kansen...

(dit is het vervolg op de voorgaande blog met als titel: 'rekenmachine')


Op een gegeven moment leerde ik in te zien dat verschillende talenten, nu eenmaal verschillend zijn verdeeld.. Sommigen hebben aanleg voor rekenen (al blijft dat voor mij een mysterieuze zaak) en anderen niet. Die anderen kunnen dan waarschijnlijk wel weer iets anders heel goed; bijvoorbeeld beeldend denken ;-) !

Nu wil het toeval dat dit door de eeuwen heen wel een tikkeltje voorspelbaar verdeeld is over het (genetisch bepaalde) mannelijk en vrouwelijk geslacht. En dan komt daar nog bij dat aangetoond is dat hersenhelften daar ook nog iets mee te maken hebben. 

REKENEN- schijnt gekoppeld te zijn aan de linker hersenhelft. Mannelijk georienteerde (of genetische geboren) mensen zijn gemiddeld genomen beter in rekenen- ofwel rationeel denken. Vrouwelijk georienteerde (of geboren) mensen daarentegen maken gemiddeld meer gebruik van hun rechter hersenhelft, zeker indien zij een goed fotografisch geheugen hebben, gevoelig zijn, en een goed oog voor details hebben etc.

Een voorbeeld: deze man en deze vrouw hebben net een natuurwandeling gemaakt, onderweg kwamen zij een groep bijzondere vogels tegen, wij vragen hen die vogels te beschrijven.


De man weet zich precies te herinneren dat het 7 vogels waren en hoeveel km per uur deze ongeveer vlogen.

De vrouw weet ons te vertellen dat de vogels blauwe vleugels, een rode snavel, en een geel kuifje hadden, wat mooi stond bij hun oranje gevlekte borst, en daarbij kan zij ons precies laten horen welke melodie de vogels floten onder het vliegen, ook voegt zij daaraan toe dat ze geraakt was door deze melodie daar deze haar deed denken aan haar overleden betovergrootmoeder wiens ziel meteen tevoorschijn kwam bij het horen van deze majestueuze tonen. Daarna wilde ze ons nog meer vertellen maar haar man herinnerde haar eraan dat ze nog maar voor 5 minuten geld in de parkeerautomaat hadden en daarom moesten ze gaan.

Dit is een schoolvoorbeeld van een totaal verschillend gebruik van de hersenhelften.

Hoe is nu deze verdeling ontstaan? Waarom zijn (veel) mannen zo praktisch ingesteld en waarom zijn (veel) vrouwen zo gevoelig en uitvoerig in hun oog voor detail?

Dat zit hem..in deze HISTORIE!!!
Wij gaan hiervoor eventjes zo'n 12.000 jaar terug in de tijd....

Hieronder zien we een man uit die tijd een beeltenis maken van zijn jacht die dag, om straks naar te kunnen kijken met zijn vrienden en de andere grotbewoners. Hij wil graag een accuraat beeld geven maar hij heeft moeite met het weergeven van alle antilopes die hij die dag gezien heeft (hij heeft ze immers niet kunnen tellen).

 Hij moet dus een beroep doen op zijn fotografisch geheugen, wat niet zo goed werkt want mannen zien beweging veel beter dan iets wat stil staat (dat is nl handig bij de jacht), en de tekening is een stilstaand beeld...gelukkig komt op dit moment in de tijd net zijn hyperintelligente zoon even langs...


Die goed heeft opgelet vandaag en al doende iets nieuws heeft bedacht aangaande de weergave van de jacht.


(* korte uitleg van zoon aan vader hoe getallen bruikbaar zouden kunnen zijn in de weergave van grote aantallen dieren...)

(...of bomen, wolken, mensen en de zon).

DIT WAS NATUURLIJK EEN DOORBRAAK!!!

Niet alleen was dit handig voor de vereenvoudiging van het steentijd archief op de muren, ook hielp het vele, vele andere misstanden voorkomen door de eeuwen heen. 

Zo was er bij de indianen soms een probleem wanneer twee verkenners een nieuw gebied hadden verkend en rapport kwamen uitbrengen bij hun opperhoofd nadien. Een van hen had het zuiden verkend en de ander het noordelijk gebied rond hun dorp. Nu zou naar aanleiding van de uitkomst besloten worden waarheen het dorp straks verkast- dit hing vooral af van de hoeveelheid bizons in het nieuw verkend gebied...
MAAR...wat gebeurde er zonder de kennis der getallen??


hmmm..



ehm..



Maar gelukkig werd dit alles met de introductie van de getallen STUKKEN minder onduidelijk!! Wereldwijd werd het tellen van groot belang bij de handel en wandel der mensheid.

En zo zitten wij nu dus tot in lengte der dagen opgescheept met getallen...
Maar natuurlijk vraag IK mij dan af; heeft dit ook nog een GROTER DOEL behalve dat het zo nuttig is voor de economie????
En gelukkig is het antwoord daarop JA!

Het laatste voorbeeld uit deze serie; hoe de verdeling van de hersenhelften niet alleen de economie, maar ook ons liefdesleven in balans houdt! Nog eenmaal kort; er zijn dus mensen die meer abstract denken en mensen die meer op hun intuïties varen om het zo maar te zeggen..zoals in voorbeeld 1 het geval was..

WAT nu als deze mensen beide hersenhelften gelijk ontwikkeld zouden hebben? Als de man net als de vrouw inzicht zou hebben in al die gevoelszaken en de vrouw in al die abstractere en praktische zaken van de man, als ze gewoon 'van alles hetzelfde' meegekregen zouden hebben? Zou dat niet ideaal zijn?

We zetten ze even op een denkbeeldige date...
Deze twee hebben vandaag een futuristisch dierenpark bezocht en delen nu hun ervaringen.


Als zij vertelt wat ze gezien heeft en hoe ze dat ervoer- weet hij dat natuurlijk allang...

Nu weten we waar rekenen en de verschillen tussen man en vrouw ECHT voor nodig zijn... Deze verschillen zijn noodzakelijk om een dodelijk gebrek aan gespreksstof te voorkomen!


Zo hebben we elkaar tenminste nog eens iets te vertellen, en of we nu luisteren of niet naar WAT er dan allemaal vertelt wordt (over auto's, biermerken, nieuwe mobieltjes, onhandige bh-sluitertjes of de c-merken competitie in de haarverzachtercreme-branche..) het maakt er de ander in ieder geval een STUK aantrekkelijker door dat hij/zij zoveel mysterieuze zaken weet van dingen die ons geen donder interesseren ;)

En zo heb je dus altijd iets om achteraan te jagen.


zondag 19 december 2010

De rekenmachine

Van jongs af aan ben ik er slecht in: REKENEN.

Ik zie er dan ook het nut niet van in.
Nu begrijp ik inmiddels dat rekenen een noodzakelijk kwaad is waarop deze maatschappij zo ongeveer draait. Om onschuldige kleine kinderen voor te bereiden op de grote boze maatschappij, beginnen we dan ook al vroeg met het volproppen van die arme kwetsbare hoofdjes met getallen. En alsof dat nog niet erg genoeg is; met tafels!

Juist toen ik dacht dat ik de basis van het optellen en aftrekken (en daarmee zeg maar: Al Het Rekenen) wel zo'n beetje onder de knie had, kwamen ze oprukken, met hele hordes tegelijk. Je kon geen getal meer bedenken of er was blijkbaar ook nog een tafel van...de onbeschrijflijke horror.
Maandenlang zaten deze vreselijke dingen me tot in mijn droomwereld op de hielen.



Ik heb mijn hele studietijd van de basisschool tot en met de hbo, en ook toen ik op kamers woonde, op de grond mijn huiswerk gemaakt en alle mogelijke soorten tafels uit mijn bestaan gebannen.

Op de basisschool werd ik gedwongen oplossingen te vinden voor het leren van de tafels, waarvoor ik steeds opnieuw creatiever uit de hoek moest komen om niet door de mand te vallen, omdat iedereen deze rare sprongen met getallen leek te begrijpen behalve ik.



Speciaal voor het opdreunen van tafels in de klas bedacht ik Het Audio-Systeem:


1) Luister wat de klas zegt,
2) check vervolgens in gedachten met behulp van wat logica en een wir-war aan ezelsbruggetjes de meest voor de hand liggende uitkomst en
3) doe SNEL MEE, voordat de volgende som de lucht in getorpedeerd wordt!
Ik weet haast wel zeker dat ik hierdoor in heikele situaties sneller meerdere stappen vooruit heb leren denken dan sommige uitmuntende schakers zouden kunnen!

Desalniettemin bleef het lastig om op te groeien in de jaren '80 van de 20ste eeuw en te moeten leren rekenen tegelijk (niet in de laatste plaats door het 'kleur-palet' van de omgeving destijds..)



Maar toen ik 12 werd kreeg ik voor mijn overstap naar de brugklas het mooiste, het zuiverste, het nuttigste en meest kostbare geschenk dat men zich tijdens de schooltijd maar kan wensen...


Een REKENMACHINE!!!
Een nieuwe en zorgeloze tijd brak aan!
Totdat ik ontdekte dat je in veel gevallen (vooral bij toetsen) de rekenmachine niet mocht gebruiken!!

Opnieuw werd mijn creativiteit beproefd!
Ditmaal verliep ik de doorsnee cyclus van de brugklas tot aan het einde van de HAVO om mijn rekenmachine zo goed mogelijk (lees: zo onopvallend mogelijk) te leren gebruiken....

Vanzelfsprekend begon ik met de onder-tafelse-extreem-stretch techniek, die we allemaal wel kennen...maar waarin het antwoord op het schermpje zich helaas lastig laat aflezen.


Waarna logischerwijs de 'duik en gebruik'  het overnam om dichterbij te kunnen kijken.




En de plakband-techniek (waaraan iedereen op den duur korter en veel dunner geworden haar overhield)



Daarna kwamen de meer geavanceerde werkwijzen aan bod, waarvan de 'Mexicaanse Hoed' waarschijnlijk nog wel de meest in het oog springende was...


 ..maar waarvan de veel subtielere 'Wel Zeer Toevallig Langs Zwevende Ballon-methode' vrijwel geruisloos op het juiste moment je gebeden kon beantwoorden.




En tenslotte de zwaarste; vanaf dag 1 op school zet je een overtuigende act neer waarin je iedereen ervan weet te overtuigen dat er een grote kwijlende, langharige Sint Bernhard mee moet naar al jouw lessen, omdat je anders een hysterische aanval krijgt of iets anders vreselijks waar werkelijk niemand mede-verantwoordelijk voor wil zijn.


Zo overleeft men misschien het onderwijssysteem, maar blijft menigeen na school natuurlijk gewoon zitten met het oude probleem: namelijk dat men nog steeds niet kan rekenen.


Wat echter de meeste mensen niet weten is dat het hele 'niet kunnen rekenen' misschien wel helemaal geen probleem IS..maar een groter DOEL dient. Daarover meer in mijn blogbericht: "gelijke hersenhelften, gelijke kansen"


;)



dinsdag 7 december 2010

Konijn in de klas

Toen ik 8 was hadden we ieder seizoen tenminste 1 themadag op de basisschool.
We konden dan iets meenemen van huis wat te maken had met het thema.
Toevallig zouden we de aanstaande themadag in de ochtend eerst een reken-toets hebben.
Het thema van die middag zou zijn: huisdieren.
Ik had een konijn.
Ik had een rekentoets.
En aldus kwam ik tot deze logische constructie:

"Als ik mijn konijn leer rekenen, kan hij mij antwoorden geven tijdens de toets"

Ik ging meteen aan de slag! Ik had nog twee dagen om mijn konijn te leren rekenen.

We begonnen bij het begin: eenvoudig optellen onder de tien. Ik legde mijn konijn uit dat als hij het goede antwoord wist, hij met zijn voorpoot moest optillen en weer neerzetten om het juiste antwoord te geven. Dit zou een stille en efficiënte manier voor hem zijn om mij de antwoorden door te spelen tijdens de toets. Bij 1+1 zou het antwoord 2 zijn, en moest hij zijn poot dan ook 2 keer optillen en neerzetten.



Ik vertelde hem ook dat hij voor elk juist antwoord een wortel zou krijgen!


Dat vond hij een goed plan, daarna begonnen we met de eerste som in de spoedcursus rekenen voor mijn konijn! Ik schreef op een stuk papier aan de muur: 1+2, want ik had hem net al vertelt dat 1 en 1 samen 2 is en ik wilde hem wel iets nieuws leren natuurlijk. De kamer vulde zich met concentratie...



Ik wist zeker dat mijn konijn heel diep nadacht.







Ik moest hem misschien af en toe herinneren aan ons les-systeem.


Eerst het antwoord- dan pas een wortel.

Maar ....toen ik hem voor de zekerheid nog wat extra hints had gegeven...


TOEN gebeurde het!



 




Ik ontdekte dat mijn konijn last had van vlooien.




~  THE END  ~